Шыкоўны — рубінавы юбілей сумеснага жыцця — адзначыла напрыканцы лютага сям’я Мурашкевічаў з вёскі Азіна. Паважаныя ветэраны працы Вячаслаў Палікарпавіч і Таіса Уладзіміраўна крочаць поруч па жыцці ўжо доўгіх 40 год, а іх каханне, якое калісьці звязала іх лёсы, набывае ўсё новыя адценні і зараз ззяе, пераліваецца рубінавым бляскам.
Няма ніводнага чалавека ў вёсцы, які не ведае Мурашкевічаў. Таіса Уладзіміраўна прыехала сюды ў далёкім 1974 годзе маладым культработнікам пасля заканчэння Наваполацкага музычнага вучылішча. Зараз яна ганарыцца, што іх выпуск — першы ў гэтай установе адукацыі, і што яна не здрадзіла прафесіі. Будучы муж Вячаслаў Палікарпавіч — выпускнік Віцебскага культасветвучылішча — таксама працаваў у сферы культуры, імкнуўся зрабіць цікавым вольны час сяльчан. Агульная справа зблізіла, захапіла маладых.
Яны ўсюды былі разам — дома і на працы. Сябры і знаёмыя здзіўляліся: як вы не надакучылі адзін аднаму? А творчыя Мурашкевічы толькі ўсміхаліся… Яны разам рыхтавалі святы для аднасяльчан, прыдумвалі вершы, асаблівыя «разынкі» ў сцэнарыі, якія засталіся ў памяці на ўсё жыццё. Першымі ў Полацкім раёне яны пачалі адзначаць сямейныя юбілеі. Вяскоўцы спачатку здзіўляліся такой актыўнасці творчых работнікаў мясцовага клуба, а потым — прывыклі. І ўжо чакалі цікавыя святы, арганізаваныя Мурашкевічамі: Новы год у аддаленай вёсцы, Купалле на беразе возера Белае, дні вёсак.
Вячаслава Палікарпавіча суседзі паважалі і любілі, таму ў 1995 годзе абралі дэпутатам сельскага Савета дэпутатаў, даверылі пасаду кіраўніка мясцовай сельскай улады. Таіса Уладзіміраўна стала тады дырэктарам Азінскага СДК. Але са зменай працы Вячаслаў Палікарпавіч не аддаліўся ад галіны культуры. Было ў мужа і жонкі (ёсць і зараз!) агульнае захапленне, агульнае дзецішча — ансамбль песні «Бела чайка», у які яны аб’ядналі творчых жыхароў вёскі Азіна. Рэпетыцыі, актыўная канцэртная дзейнасць былі неад’емнай часткай іх сямейнага жыцця.
Гледзячы на таленавітых бацькоў, раслі творчымі іх дзеці. Дачушка Наталля з маленства танцавала, сын Алег навучыўся іграць на гітары. Але справу бацькоў яны не прадоўжылі. Дачка здзейсніла мару дзяцінства — вучылася на цырульніка. Сын захапляўся спортам і ў выніку стаў футбольным арбітрам. У сваёй справе дасягнуў пэўных вышынь, бацькі ўважліва сочаць за яго кар’ерай.
Але ў старэйшых Мурашкевічаў ёсць надзея, што ўжо трэцяе пакаленне — іх унучкі — праявіць сябе на сцэне. Старшая Аліна грае на акардэоне, добра спявае, прымае актыўны ўдзел ва ўсіх канцэртах, якія праходзяць у вёсцы летам. Малодшая Ангеліна ў школе выдатніца і з задавальненнем танчыць у вядомым у Наваполацку калектыве «Камарыкі».
Ангеліна вельмі любіць прыязджаць да бабулі і дзядулі на канікулы. Тут ёй — вольніца. З бабуляй чытаюць кніжкі, займаюцца матэматыкай. Бабуля частуе дзяўчынку яе любімымі піражкамі з вішняй і блінамі. Дзядуля навучыў гуляць у шахматы — патрэбная справа! Летам унучкі разам з дзедам паліваюць кветкі, якіх заўсёды багата ў палісадніку ля дома. Да рубінавага вяселля дзяўчынка падрыхтавала для сваіх любімых бабулі і дзядулі творчыя падарункі: вывучыла верш і зрабіла прыгожую віншавальную паштоўку.
Дачка Наталля з зяцем Канстанцінам прывезлі бацькам на вяселле прыгожы торт з лебядзямі. Так яны падкрэслілі сэнс рубінавага сямейнага юбілею, да якога прывяла лебядзіная адданасць бацькоў адно аднаму… Косця расказаў, што ўсёй іх вялікай сям’і па сэрцу добрая традыцыя, заснаваная бацькамі: яны абавязкова адзначаюць разам дні нараджэння і іншыя святы. «Збіраемся, нешта абмяркоўваем, бачымся лішні раз — гэта збліжае сям’ю, аб’ядноўвае», — упэўнены малады чалавек. А іх дачушка і яе стрыечная сястрычка Алінка заўсёды адзначаюць свае дні нараджэння ў вёсцы, таму што абедзьве нарадзіліся летам і ў гэты час яны тут на канікулах!
Наталля распавяла, што, акрамя танцаў, навучылася ад маці добра вязаць і смачна гатаваць. Творчыя людзі — яны ва ўсім асаблівыя, дзяўчынка з дзяцінства назірала, як маці ўпрыгожвала стравы, вырабляла падарункі сваімі рукамі. Наталля шмат пераняла ад сваёй любімай матулі.
Вячаславу Палікарпавічу, які ў маладосці граў на ўдарных інструментах, потым акампаніраваў хору на баяне, любоў да музыкі перадалася ад бацькі. Той быў першым гарманістам на іх вуліцы ў Лепелі. Акрамя музыкі, рубінавы юбіляр любіць спорт. Сярод яго сяброў шмат спартсменаў.
Мурашкевічы любяць і ўмеюць прымаць гасцей. Дзверы іх утульнага дома заўсёды адчынены для добрых людзей розных узростаў. Летам, седзячы з сябрамі ў альтанцы, яны любуюцца прыгажосцю возера з чысцюткай вадой. Зімой, на Хрышчэнне, робяць лунку і запрашаюць сяброў акунуцца, а потым — пагрэцца ў лазні, якую гаспадар топіць з веданнем справы. Жадаючых прыехаць да Мурашкевічаў бывае чалавек пад 70…
Хоць юбіляры і выйшлі на пенсію, яны абодва — у гушчы падзей сельскага жыцця. Таіса Уладзіміраўна ўзначальвае пярвічную арганізацыю грамадскага аб’яднання «Беларускі саюз жанчын» Азінскага сельсавета, Вячаслаў Палікарпавіч — лідар Азінскай ветэранскай арганізацыі. Акрамя выканання грамадскіх абавязкаў яны заўсёды знаходзяць час для рэпетыцый ансамбля «Бела чайка».
… Цудоўныя песні, жарты, вершы ўласнага складання для любімай жонкі, незабыўныя пажаданні, прыемныя сюрпрызы і падарункі — усім было багатае рубінавае вяселле. З яго пачаўся новый этап жыцця — адлік да залатога сямейнага юбілею.
